Showing posts with label जनसंख्या. Show all posts
Showing posts with label जनसंख्या. Show all posts

Friday, April 10, 2020

लकडाउनका सकारात्मक प्रभाव( कारोबार चैत्र २५, २०७६)

कोरोनाको वर्तमान प्रकोप अहिले बाँचेका विश्व समुदायको लागि आफ्नो जीवनको सबैभन्दा भयावह र अभूतपूर्व अनुभव हो । इतिहासका अनेक कालखण्डमा यस्ता ठूला विपदा मानव सभ्यताले भोगेको वर्णन भेटिन्छ, तर आफैले अनुभव गरेको घटना अहिलेकै हो । हजुरबाले सुनाउनुहुन्थ्यो बिफर र हैजाले साल १९८०—८५ ताका काठमाडौँ र नेपालका अधिकांश भागमा कसरी गाँउकागाँउ सखाप भएका थिए । साल १९८७को जनगणनामा जनसंख्या वृद्धिदर ऋणात्मक छ, ४१ हजार भन्दा बढी मानिस घटेका थिए जसको मुख्य कारण माहामारी थियो । त्यसैगरी सन् १९१८मा अमेरिकामा फैलिएको स्पानिश फ्लुले १ करोड ५० लाखको ज्यानलिएको थियो । तर, भनिन्छ ‘कालो बादलमा चाँदीको घेरापनि हुन्छ’ । हाल सन्त्रास ल्याएको कोरोनाको कारण गरिएको ‘लकडाउन’ले केहि राम्रा कुराहरू पनिल्याएको छ ।
वायुमन्डल सफाः विश्वभरिका यातायात कलकारखाना बन्द हुँदा वायुमंडल ज्यादै सफा भएको छ । विश्वको कुल कार्बन उत्सर्गको सबैभन्दा ठूलो श्रोत चीन नै थियो जसले करिब ३० प्रतिशत उत्सर्ग गथ्र्यो भने, चीन लगायत १० प्रमुख राष्ट्रहरूले ६८ प्रतिशत उत्सर्ग गर्थे । हुवानमा कोरोना देखिएको डिसेम्बरको दोश्रो हप्ता पछी नै चीनका ठूला शहरहरूमा यातायात, कलकारखाना बन्द गरियो । त्यसपछि ईटाली, स्पेन हुदै युरोप र अमेरिकामा सल्केको कोरोनाको कारण करिब तीन महिना देखि वातावरण प्रदुषण ज्यादै घट्दैगएको छ ।
काठमाडौंको वायुमा पीएम २.५ आकारका धुलोको कण प्रायः १८० माइक्रोग्रामसम्म पाइने गरेकोमा अहिले यसको मात्रा घटेर डब्लूएचओले तोकेको २५ माइक्रोग्राम भन्दा कम देखिएको छ । रत्नपार्कमा पीएम २.५को मात्रा २३ माइक्रोग्राम भेटियो । त्यसैगरी, न्यु साइन्टिस्ट पत्रिकामा मार्च २६मा प्रकाशित रिपोर्टमा विश्वको वातावरणमा अहिले ३० प्रतिशतले कार्बनको मात्रा घटेको र ओजोनमा बनेको प्वाल सन् १९७० पछी सबैभन्दा बढी टालिएको देखिएको छ । अनेक नदीनालामा जलचर बढेको भेटिएको छ । भेनिश शहरको ऐडीयाट्रिकतट जो संधै मैलो हुन्थ्यो अहिले सफा भएको र डल्फीन समेत देखिनथालेको छ जो दशकौ पछीको परिवर्तन बताइन्छ । यस्ता सकारात्मक परिवर्तन देखिंदा, यसैगरी वातावरण सफाइको लागि हरेक वर्ष एउटै समयमा ‘विश्व सफाई सप्ताह’ मनाउन राष्ट्रसंघले आह्वान गरे राम्रो हुने देखिन्छ ।
माइक्रोबायोलोजी अबको खोजीकोः ब्याक्टेरिया र भाईरस क्षुद्रकिट हुन् । अझ भाईरस त जीव नै होइन रसायन मात्र हो जो प्राणीको सम्पर्कमा आएपछि सक्रिय हुन्छ । अहिलेको कोभिड–१९, पुरानो सार्स र मार्स कै सहोदर भएपनि आफ्नो गुणमा परिवर्तन गरेर यस्तो आक्रामक स्वाभावको बनेको हो । यस्ता क्षुद्रकिटहरूले नै मानिसको स्वास्थ्यमा संधै नकारात्मक असर पारेका छन् । फेरी अहिलेको कोभिड१९, सम्भवत चाँडै नै पुनः आफूलाई परिवर्तन गरि आर्को रूपमा निस्किने देखिन्छ । अब यसको परिवर्तित रूप के हुनेछ, कति चाडो आउने छ । अरु केकस्ता रोगका आक्रमण मानवलाई हुनसक्छ ? अब विज्ञानको खोजी यस्ता क्षुद्रकिटको अध्यनमा बढी केन्द्रित हुने देखिन्छ, जो मानव अस्तित्वको लागि राम्रो संकेत नै हो ।
हालको कोरोना संक्रमण नियन्त्रणको प्रयासमा दक्षिण कोरिया अहिले उदाहरण मानिन्छ ।दक्षिण कोरियामा चीन भन्दा ९ दिन पछी नै संक्रमण देखियो र १२५को मृत्यु पनि भयो । तर, प्रति लाख जनसंख्यामा स्पेनमा १६५ को मृत्यु भईसकेकोमा कोरियामा ३ मात्र भएको हो । जव कोरियामा संक्रमण सुरु नै भएको थिएन,कोरोनाका शुक्रकिटको संरचना नै थाहा थिएन । सम्भावित संक्रमणलाई विचार गरी, परीक्षण सामग्रीहरू विकास हँुदैथिए । फलस्वरूप, संक्रमण देखा पर्नासाथ व्यापक रूपमा परिक्षण हुनसके र नियन्त्रण गर्न सजिलो भयो । त्यहाँको खोजमा, कृत्रिम वौद्धिकताको ठूलो प्रयोग गरिएको थियो । त्यसैले, कृतिम वौद्धिकता र कम्युटर प्रविधिको विकासमा संसार बढी लाग्ने देखिन्छ ।
वृद्धवृद्धा घट्ने र नयाँ जनसंख्या बढ्नेः यो कोरोनाको बिपद्पछि संसारको, खासगरी विकसित राष्ट्रको जनसांख्यिक संरचनाहरूमा ठूलो फेरबदल हुने देखिन्छ । युरोप र अमेरिकाका विकसीत राष्ट्रहरूमा लगातार केही दशकदेखि बच्चा जन्मिने दर घट्दै गएको छ र वृद्धहरूको जनसंख्या लगातार बढ्दै गएको छ । जनसंख्या पिरामिडको आकार जो तल चौडा र माथि हुदैजादा पातलिदै जानुपर्ने हो, यि विकसित देशको लागि झन्डै उल्टो छ, माथिको भाग जो बुढाबुढीहरूको जनसंख्या देखाउँछ, मोटाउँदै गएको र तलको भाग जसले साना उमेरको जनसंख्या देखाउँछ, पातलिँदै गएको छ । यस्तो परिवर्तनले कमाउने उमेरका युवाहरूमा अत्यधिक भार बढ्दै गएको देखिएको थियो, आर्थिक क्रियाकलापमा सक्रियता कमहुने बुढाबुढीहरूको हेरचार गर्ने खर्चको जोहो गर्नको लागि । अधिकांश विकसित राष्ट्रहरूमा बयोवृद्धहरूले निशुल्क औषधि उपचार र आर्थिक सहायता सामाजिक सुरक्षा अन्तर्गत पाउने गर्छन । यस्ता सामाजिक सुरक्षाको आर्थिक व्यवस्थापन सरकारले स्वाभाविक रूपमा बढी आर्जन गर्ने युवाहरू बाट नै गर्छ । यसैले कतिपय युरोपेली राष्ट्रहरूमा आयकर ५० प्रतिशत भन्दा बढी छ । डेनमार्कमा ५६ प्रतिशत ‘प्रगतिशील कर’ भनेर काटिन्छ । कमाइको आधा भन्दा बढी सरकारलाई तिर्नुपर्ने हुँदा विकसीत राष्ट्रमा बेलाबेलामा विवाद समत निस्किने गरेको छ ।
इटालीको जनसंख्यामा २८.६ प्रतिशत ६० वर्ष माथिका छन् भने, अन्य युरोपियन देशमा पनि त्यहि अनुपातमा वृध्दहरू छन । युरोप अमेरिकी देशहरू ईटाली, स्पेन, फ्रान्स, बेलायत र अमेरिकामा हाल सम्ममा १७ हजार बढीको कोरोनाबाट मृत्यु भइसकेको छ । यी देशमो कोरोना संक्रमण बाट मृत्यु हुनेहरूको उमेर अनुसारको तथ्यांक हेर्नेहो भने ६० वर्ष माथिका वृद्धहरू नै अत्यधिक देखिन्छ, झन्डै ३० प्रतिशत । यो सन्त्रासको अन्त्य हुँदासम्ममा यी देशमा कोरोनालेनै विकसित देशमा ९० हजार देखि १ लाख वृद्धहरू हराउने देखिन्छ । जसले यी देसको जनसंख्या अनुपात र आर्थिक निर्भरतामा असरपार्ने देखिन्छ ।
उता, लामो समय घरमा नै बस्ने बाध्यताले गर्दा अधिकांश दम्पत्तिबाट नयाँ सन्तान जन्माउने दर बढ्ने देखिन्छ । दोश्रो विश्वयुद्ध पछि, सन् १९४६ पछीका केहि वर्ष अमेरिका, जापान, फ्रान्समा जस्ता देशमा यस्तो ‘बेबी बूम’को लक्षण देखापरेको थियो । अमेरिकामा यो अवधिमा जन्मेकाह । नै अहिलेको जनसंख्याको ४० प्रतिशत भएको अनुमान छ । यो अवधिभरि अमेरिकामा वार्षिक २ लाखको पुरानो जन्मदर बाट बढेर साढे ३ लाख बच्चा जन्मेका थिए, २० प्रतिशतको बढोत्तरी गर्दै । अहिलेको घरवास र जनसंख्याको क्षतिले, फेरी ‘बेबी बूम’ ल्याउने सम्भावना देखिन्छ ।
कम्प्युटराइजड विश्वः अब इन्टरनेट, कम्प्युटर र विद्युतीय प्रविधी, ईलर्निंग अझै विकसित हुनेछन् । अहिले अमेरिका र युरोपका देशहरूमा अधिकांश उच्चशिक्षा र अफिसका काम अनलाईन र घरबाटै गरिदै छ । यसले वातावरणीय प्रदूषण घटाएको छ र अफिसकोठा, कलेजकोठाको भार घटाएको छ ।
सामाजिक परिवेश र अन्तर्राष्ट्रिय वानिमा परिवर्तनः लकडाउनले अहिले सबै परिवार संगै बस्दै छन । संधै दौडादौड र परिवार निकट बिरलै बस्ने बानिले फेरिंदै गएको सामाजिक संरचनामा अहिलेको बाध्यताले नयाँ परिवर्त नल्याउने देखिन्छ ।
ईटाली र स्पेनमा कोरोनाको प्रभाव नाटकीय रूपले बढ्न थालेपछि ईयुका सदश्य भएको नाताले यी देशले ईयु संग सहयोग मागे । तर आफै संक्रमणमा अल्झिएका हुनाले यिनीहरूले कुनै सहायता पाएनन् । बरु चीन र क्युवाका डाक्टर र स्वास्थ्य टोलि त्यहा पुगेकाछन ।आउदो दिनमा ईयू, संयुक्त राष्ट्रसंघ जस्ता अवधारणामा नया परिवर्तन हुने देखिन्छ । एक देशको संक्रमण विश्वभर फैलिने देखिएकोले एकलकांटे भएर बस्न नसकिने संदेश यसले दिएको छ । विश्व एउटा ‘ग्लोबल भिलेज’ हो भन्ने चेत विकसित राष्ट्रहरूमा पनि त्यतिकै परेको छ जत्ति विकाससिलमा राष्ट्रहरूमा ।
खानपानको वानिमा परिवर्तनको संकेतः चीनमा चमेरोको मासु खाएकाहरू बाट यो संक्रमण जन्मिएको आशंका गरिन्छ । प्रकृतिको एउटा निश्चित मापदण्ड छ हामी जन्मिनु, हुर्किनु, खानपान देखि उपभोगको सीमामा । यो सिमा उलंघन हुदा यस्ता अहिले नदेखिएका, नसोचेका प्राकृतिक विपदाहरू आउनसक्ने चेतावनी यो घटनाले दिएका छ । केहि दिन अघि मात्र अमेरिकी टेलिभिजन सीएनएनमा, खाद्य प्रविधि विशेसज्ञहरूलाई सोधिदै थियो, के पाश्च्यात खाना र पकाउने विधि कोरोना जस्तो रोग प्रतिरोधको लागि उपयोगी छ ? गरिब राष्ट्रहरू खासगरी ठूलो जनसंख्या भएका भारत र बंगलादेश या नेपाल जसलाई डब्लुएचओले अति सम्बेदनशीलको सुचिमा राखेको पनि छ, यी राष्ट्रहरूमा खानपिनको वस्तु र पकाइने तरिका फरक छ भने यिनीहरू अहिलेसम्म कोरोना बाट ज्यादै कम प्रभावित पनि छन् । जो एउटा आश्चर्यको विषय बन्दैछ । यसबाट पूर्वीय खानपिनबारे नयाँ अनुसन्धान हुनेछ ।
आर्थिक क्रान्ति आउने छः ठूलो मानवीय क्षति बाहेक कोरोनाले अकल्पनीय भयावह आर्थिक क्षति ल्याउने निश्चित छ । करोडौ बेरोजगार बन्ने, यातायात र पर्यटन व्यवसाय तहसनहस हुने प्रष्ट देखिन्छ । हालै, मुद्राकोष प्रमुख क्रिष्टिनाले २५ खर्ब डलर भन्दा बढीको संकुचन हुने आकलन गरेकी छिन ।अमेरिकाका अहिले सम्ममा १ करोड ४० लाख होटेल र पर्यटन संग सम्बन्धितहरूको रोजगारी गुमेको हुनाले बेरोजगारी भत्ता मागिएको छ । आर्थिक संकटमा फस्दैगएको जर्मनका वित्तमंत्रीको आत्महत्याले यस्तै नियति धेरै उद्योगपतिहरूको हुने संकेत दिदैछ ।
उता, युरोप अझै यो संक्रमणबाट उम्किन नसकेको, र अर्थतन्त्रमा पहिलो रहदै आएको अमेरिकामा संक्रमणको स्थिति सुरुवाती र नियन्त्रण बाहिर हुदैगएको तर चीन लगायत पूर्वी एशियामा यो नियन्त्रणमा आईसकेको र आर्थिक क्रियाकलाप शुरुभएको कारणले विश्व अर्थतन्त्रमा नयाँ अग्रणी राष्ट्रहरूमा चीन उदाउने र पूर्वी एशियाको प्रभाव बढ्ने समेत देखिन्छ ।
अन्त्यमाः बेलायती अर्थशास्त्री, थोमस रोवर्ट माल्थसले सन् १७९८मा जनसंख्या र खाधान्न आपूर्ति बारे आफ्नो सिध्दान्त प्रतिपादन गरेका थिए जो अर्थशास्त्रमा त चर्चित छ नै यसमा गरिएको भविष्यबाणीले यसलाई अझ रोचक बनाउनेगरेको छ । माल्थसको भनाईमा “जनसंख्या ज्यामितीय वृद्धि संग आकासिने गर्छ तर खाधान्न आपूर्तिको मानवीय क्षमता भने अंकगणितीय वृद्धिको मन्ददरले मात्र बढ्ने गर्छ । त्यसैले यी दुवैको समायोजनको लागि स्वयम् प्रकृतिले बेलाबेलामा महामारी, रोग, अनिकाल ल्याउने र मानव आफैले लडाई शुन्य गर्दै जनसंख्या नियन्त्रण हुनेछ” । के यो हालको कोरोनाको आक्रमणले उनको यसै भनाईको पुष्टि गर्दैछ ? हुन पनि दोस्रो विश्वयुद्धपछि एकैपल्ट यत्रो विपद्, आर्थिक मन्दी र नयाँ परिवर्तन विश्वले एकैपल्ट भोग्दै छ ।
संसार नै एक जुट बनेकोले यो विपदाको अन्त्य पक्कै चाडै हुनेछ । अमेरिका लगायत बेलायत, डेनमार्क आदिमा यसको खोप बनेको चर्चा छ जसलाई प्रमाणीकरण गर्न भने केहि समय लाग्ने देखिन्छ । कुनै पनि भाईरल संक्रमितह ।मा यसको एन्टीबडी उसको शरीरले नै बनाउने गर्छ । यस्तो एन्टीबडीको प्रयोग गरेर भ्याक्सिन बनाउने प्रयोग अनेक देशमा गरिंदैछ । निदानका यस्ता औषधि बन्नेछन् र विश्वले चांडैनै हालको विपदा बाट मुक्ति पाउने छ भन्ने आशा गरौ ।

Tuesday, March 28, 2017

घट्दो युवाशक्ति, बल्झँदो समस्या (कारोबार १४ चैत्र, २०७३)

जनसंख्याको उमेरगत आकारले त्यस देशको आर्थिक क्षमताको आँकलन गर्ने गरिन्छ । अर्थशास्त्रमा शक्तिलाई पनि आर्थिक पुँजी मानिन्छ ।
पादरी माल्थसले गरेको जनसंख्या वृद्धिको नकारात्मक प्रभावको सिद्धान्तबाट सन् १७९८ पछिको अर्थशास्त्र र समाजशास्त्र ओतप्रोत भएका बेला १९२४ मा ‘अप्टिमम थ्योरी’ का जनक एडविन क्याननले ‘प्रत्येक मानिसको उपभोग गर्ने एउटा टाउको मात्रै होइन, श्रम गर्र्नेे दुईवटा हात पनि हुन्छ’ भन्ने तर्क अघि सारे ।
क्याननको असर माक्र्सवादमा परेकाले रूस र चीनजस्ता देशले विकासका लागि जनसंख्या वृद्धि आवश्यक छ भन्ने ठानी परिवार नियोजन देशमा अनावश्यक ठहर गरे । तर, जनसंख्या वृद्धिको असर अर्थतन्त्रमा मात्र नभई पारिवारिक सम्बन्ध र महिला स्वतन्त्रता, अझ महिलाको यौन स्वतन्त्रतासँग गाँसिएको सोच लिएका इमागोल्डम्यानजस्ता महिलावादीको अभियानस्वरूप कृत्रिम परिवार नियोजनको वकालत अमेरिकामा सन् १९४० तिर सुरु भयो, जुन पछि राष्ट्रसंघको अभियानको रूपमा विश्वव्यापी भयो ।
तर, परिवार नियोजनको असरले मातृशिशु मृत्युदरमा गिरावटजस्ता सकारात्मक उपलब्धिसँगै उमेरअनुसारको ‘जनसंख्या पिरामिड’ मा नकारात्मक असन्तुलन विकसित देशहरूमा ल्याएको छ । नियोजनले निर्भरता अनुपात अर्थात् काम गर्न नसक्ने प्रौढ एवम् बालबालिकाको निर्भरता, १५–६५ वर्ष उमेरका क्षमतावान्को तुलनामा अत्यधिक वृद्धि गरेको छ ।
यो उम्किन नसकिने जनसांख्यिक प्याराडक्स अर्थात् विसंगति हो । किनकि परिवार नियोजन अपनाउँदा जीवनस्तर वृद्धि भई बालवृद्धको संख्या बढ्न जान्छ भने नियोजन नगर्दा सामाजिक, आर्थिक र अन्य समस्या निम्तिन्छन् ।
जनसांख्यिक विसंगतिले उब्जाएको यही निर्भरता अनुपातको वृद्धिले नेपाललाई पनि चाँडै पिरोल्ने सम्भावना युनिसेफ र योजना आयोगले हालै सार्वजनिक गरेको एक अध्ययन–प्रतिवेदनले देखाएको छ, जो अमेरिकास्थित पपुलेसन काउन्सिलको शोधमा आधारित हो ।
यस प्रतिवेदनअनुसार अबको ३७ वर्ष मात्रै नेपालले क्रियाशील युवा जनसंख्याको लाभ लिन सक्छ, किनकि त्यसपछि युवा जनसंख्याको अनुपात बाँकी निर्भर उमेरका भन्दा कम हुँदै जानेछ । विकासविद् र जनसंख्याविद्हरूका लागि यो तीतो यथार्थ हो । जनसंख्याको निर्भरता बढ्दै जानु प्रायः सबै विकसीत राष्ट्रको नियति हो ।
जनसंख्याको बुढ्यौलीबाट सबैभन्दा आक्रान्त देश जापान हो । त्यस्तै अधिकांश पश्चिमी युरोप र इजराइल यसबाट संक्रमित छन् ।के ३७ वर्षपछि नेपालको जनसंख्या साँच्चै अधिकांश बूढाको हुने हो त ? शोध कुन तथ्यांक र विधिका आधारमा गरिएको हो, सार्वजनिक गरिएको छैन, न त यसको विस्तृत रूप नै ।
हुन त विद्वान् समूहबाट गरिएकाले यस्तो हुनु नपर्ने हो, तर यो निष्कर्षमा शंका गर्न सकिने धेरै कुरा देखिन्छन् । यस्ता आकलनका लागि तथ्यांक विभागका विस्तृत जनगणना या सर्वेक्षणबाहेक अरूमा भर पर्न सकिन्न ।
सन् २००१ को जनगणनामा १५–६५ वर्षका युवाको जनसंख्या अघिल्लो जनगणनाको ५४ प्रतिशतबाट बढेर ५७ प्रतिशत पुगेको उल्लेख गरिएको छ । यसैगरी निर्भरता अनुपात नेपाल जीवनस्तर सर्वेक्षणले लगातार घट्दै गएको प्रस्ट देखाउँछ । हाम्रो निर्भरता अनुपात सन् १९९५/९६ मा ९७ रहेकोमा २००३/०४ मा ८९.२ र २०१०/११ मा ८४.८ भएको देखिन्छ ।
यो ८४.८ को निर्भरता अनुपातको अर्थ, प्रत्येक १ सय काम गर्ने उमेरका युवाको भागमा बाँकी ८४.८ बालवृद्धको अभिभारा छ भन्ने हो, जो घट्दै जानु राम्रो लक्षण हो । कहिलेकाहीं आफ्ना रुचि र प्रयोगका लागि विदेशी नियोगहरूले अनुसन्धान प्रकाशित गर्ने चलन नेपालका आईएनजीओमा काम गर्ने धेरै नेपालीलाई जानकारी छ ।
यो प्रतिवेदन यस्तो हल्का खाले नहोस् भन्ने कामना छ ।प्रतिवेदन सतही या गम्भीर जे नै भए पनि युवा पलायनको समस्याले नेपाल ग्रस्त छ नै । रोजगारीका लागि दैनिक १५ सय युवा त विमानस्थलबाट विदेश पलायन गरेको सरकारी तथ्यांकले देखाएको छ ।
स्थलमार्गबाट भारतलगायतका देश पस्नेहरू र गैरकानुनी रूपमा देश छाड्नेहरूको संख्या यसैको हाराहारीमा हुन आउँछ भने पढाइको नाममा बिदेसिनेको संख्या उत्तिकै छ । श्रम स्वीकृति लिएर बिदेसिनेमध्ये अधिकांश पछि नेपाल फर्कने भए पनि पढ्न जाने या गैरकानुनी या बेचिएकाहरूको देश फर्कने सम्भावना ज्यादै कम हुन्छ ।
यसरी बिदेसिने लगभग सम्पूर्ण युवा नै हुन्छन् । यस आकलनबाट वार्षिक करिब ९–१० लाखको हाराहारीमा नेपाली युवा बिदेसिँदै छन् भन्न सकिन्छ । सन् २०११ को जनगणनाले करिब १९ लाख जनसंख्या देशबाहिर रहेको पुष्टि गर्छ ।
यसले निश्चय नै देश युवाविहन हुँदै जाने देखिन्छ । केही वर्षपहिले जापानको घट्दो प्रजनन र घट्दो मृत्युदरले उब्जाएको वृद्ध जनसंख्याको उपचारार्थ प्रधानमन्त्री सिन्जो आबेले झन्डै १२ लाख अतिरिक्त श्रमिक बजारमा भिœयाउने घोषणा गरेका थिए, जसको अर्थ नेपाल, भारत, चीनजस्ता विकासशील मुलुकका युवालाई भिœयाउने नै हो ।
अमेरिका र युरोपका धेरै मुलुकले पढ्न या रोजगारीका लागि पीआर दिने पनि यही समस्याबाट राहतका लागि हो । हाम्रा युवाहरू लगातार यस्ता देशमा गइरहँदा, गन्तव्य राष्ट्रको समस्या हाम्रा युवाशक्तिले धानेको तर आफ्नै देशको समस्या बल्झाउँदै लगेको देखिन्छ । यसको रोकथाम गर्नुपर्ने सरकारको नीतिले हो ।
रोजगारीको वातावरण राम्रो, भरपर्दो र आर्थिक रूपले आकर्षक पारेर हो । कतिपय बेलामा, साथीभाइको लहलहै र एकपल्ट विदेश हेरौं भन्ने स्वाभाविक युवा चाहनाले पनि युवा बिदेसिन्छन् । हालै भोटेकोसी परियोजनाले कामदार नपाउँदा स्थानीय रेडियोमा लगातार विज्ञापन गरेको थियो, जुन खोजी अझै अपूर्ण नै छ ।
देशमै तरकारी या पशुपालनबाट मनग्य कमाइ गरिरहेका युवा उद्यमीको खबर आइरहँदा त्योभन्दा कम तलबमा अरब, मलेसियाको दुरुह रोजगारीमा जान अध्यागमनमा लाइन लाग्ने युवा–युवतीलाई कसले सही गलत बताउने ? यो जिम्मेवारी सरकारी नियोग, सामाजिक संस्था, समाजका अगुवा तथा राजनीतिक दलहरूको हो । तर, योजना बनाउने सरकारी नियोग र सरकारको टाउकोमा बस्ने राजनीतिक दल र नेताहरूले यसको ठीक उल्टो नीति अपनाएको देखिन्छ ।
स्वदेशमा उद्योग, व्यापार र कृषिको वातावरण बनाउनेभन्दा युवालाई विदेश हुत्याइदिए उताको रेमिट्यान्समा सजिलै खेल्न पाइने, बिचौलियासँग साँठगाँठ मिलाएर फाइदा उठाउन पाइने, विदेश गएकाहरूको संगठन बनाएर पैसा उठाउने, चाहिँदो–नचाहिँदो ठाउँमा दूतावास खोलेर आफ्नालाई जागिर खुवाउनेजस्ता उल्टो खेल देशमा चलेको छ ।
युवा नहुँदा विकास–निर्माण नहुने देखिए पनि राजनीतिक दल र सरकारी भाँडभैलो र भ्रष्टाचारविरुद्ध चुनौती दिने शक्ति कमजोर भएको आकलन यी देशभित्रका बूढाखाडा र भद्रगोलमा रमाउने नेता तथा नीतिनिर्माताहरूले गरेको हुनुपर्छ, आफ्नो हितका लागि ।
युवाशक्ति घट्दै गएको समाज आर्थिक रूपले मात्र होइन, सामाजिक र राजनीतिक रूपमा पनि कमजोर समाज हो । त्यसैले यो युवा पलायन रोक्नका लागि सम्बन्धित सबैको पहिलो ध्यान जानु जरुरी छ ।