(बैसाख १ मा लेखिएको अप्रकाशित कविता : काठमाडौँ शहरको बेदना र बिशेषता बारे ) 

जन्मिदा एक अप्राकृतिक नवबर्ष

काठमाडौंको नवशिशु अस्पतालमा भिड छ |

सत्तरी पछिको दोश्रो शिशुको जन्ममा |

जो सबै भन्दैछन् ‘रुँदै होइन हास्दै जन्मेकी अप्राकृतिक छे’ ||

भन्छन, उसले-

बर्षौदेखि उडेको धुलोले गरुङ्गो भएको हावामा मस्तले सास तान्दै आखा खोलिछ |

जति फोहोर टिप्दा पनि नसकिएको डुंगुरबाट बगेको बाग्मतीको गन्ध सन्न तान्दै मुस्कुराएकी छ |

किरासरह हिड्ने मानिसको कोलाहल सुन्दै मस्केकी छ |

निश्चिन्त निदाउन खोज्दा, नारा जुलुश र हानेका ढुंगाको आवाजले झसंग बिउझेकी छ, तर नच्याँठीकन |

कंक्रिटका अग्ला घरहरुमा सुसाएको बिदेशी हावा सुन्दै खुट्टा हल्लाएकी छ |

चारैतिरको भिडले अनेक कुराकाट्दा रमाएर उनैलाई हात फैलाएकी छ ||

यस्तो अप्राकृतिक स्वभाबको शिशु देखेर सबै हतप्रद: छन् |

नव मस्तक छन्, सौन्दर्यमा लठ्ठ छन् |

‘धत्’ भन्दैछन्, तर एकपल्ट अँगाल्न तछाड मछाड गर्दै छन् |

आ-आफ्नै रुचिअनुसार यसको नाम राख्न खोजेका छन् ||

मसक्क मस्किदै, हात खुट्टा हल्लाउदै,

त्यो अप्राकृतिक वच्चा, भिडमा चिच्याए छ र आफ्नो नाम

सबैलाई बताए छ – ‘अक्षुण कुमारी’ ||

-    सत्तरी पछिको दोश्रो गर्भबाट अक्षुणकुमारी जन्मेकी छ ||

(सबैमा यो अक्षुणकुमारी जन्मेकोमा शुभकामना दिदै – विकास राज सत्याल, बैशाख २०७२, शान्तिनगर, काठमाडौँ)